Weer een werkweek achter de rug ..

5 november:
Vanmorgen heerlijk uitgeslapen naar ons super weekendje in Lionsrock!
We hebben vanmorgen de foto’s van het weekendje weg aan de directrice laten zien en een lerares. Ze waren hier zelf ook een keer geweest, maar er was ontzettend veel veranderd. Zo mochten zij de leeuwtjes nog vasthouden en eten geven. Dit deden ze nu niet meer, dit hoort niet met leeuwtjes.

We zijn daarna met alle gehandicapte kinderen naar buiten gegaan, het was 35 graden. We hebben met waterballon gespeeld, dit was erg leuk. De kinderen gooiden zichzelf nat en ons, ze hadden veel plezier. Elke keer weer leuk om ze zo bezig te zien.

Vanmiddag zijn we naar het winkelcentrum gereden, we moesten nog een aantal boodschappen hebben. Het centrum nog even doorgelopen en daarna op het terras gaan zitten. Het was zo ontzettend mooi weer, gewoon drukkend warm. Toen we weer naar huis gingen stonden alle medewerkers ons uit te zwaaien. Ik voelde mij net de koningin, heel bijzonder. Haha!

6 november:
Vanmorgen even op internet geweest om een verslag op waarbenjij.nu te plaatsen en foto’s. Wil natuurlijk het weekendje weg met iedereen delen. Want het was ook echt super! Terug bij de hut heb ik nog even gebeld met mijn vriendin, was gezellig om even bij te kletsen.

We hebben vanmiddag met de gehandicapte kinderen geknutseld en geverfd. Ze kunnen hier niet echt wat maken, maar wat ze maken is leuk. Ze zijn bezig en dat vind ik belangrijk. Ze zijn blij als ze een tekening maken of iets op plakken. Super! Daarna zijn we naar buiten gegaan, het was weer zo ontzettend warm. We hadden strandballen gekocht en hebben hier toen mee overgegooid. Dit vonden ze helemaal geweldig.

Vanavond zijn we naar de bioscoop geweest. We waren het een beetje zat om weer de avond in onze hut door te brengen. Een avondje naar de film kost hier op een dinsdagavond maar 1,20 .. We hebben een actie film gekeken, begreep er niet altijd alles van. Want tja, het is in het Engels. Het was weer een gezellig avondje.

7 november:
Vanmorgen net als veel andere dagen heerlijk uitgeslapen. Wat een leven hebben we hier, moet straks weer wennen om er zo vroeg uit te gaan. Vanmorgen hadden we geen water, helaas. We moesten daarom alles met waterflessen doen. Maar dat ben ik wel gewend! Vanmorgen nog even op internet geweest, alle reacties weer gelezen. En weer mensen gesproken op facebook. Leukleuk!

Vanmiddag zijn we op bezoek geweest bij de directrice en een lerares uit Londen die al 30 jaar in Lesotho woont. Ze wonen naast elkaar en hadden ons uitgenodigd in hun huis. Dit is wel bijzonder, want dit doen ze niet vaak. Vergeleken wat wij zien langs de weg, kleine tinnen huisjes. Waren beide huizen groot en zien er goed uit. Wel in Afrikaanse stijl ingericht, maar dat is ook logisch. We hebben thee gedronken met een zelf gemaakt gebakje erbij. De directrice had deze avond ervoor nog gebakken. Om half 8 ‘s avonds in de keuken van de school. Bijzonder lief mens! Het was een leuke ervaring om in een huis te kijken in Zuid-Afrika. Ontzettend mooi.

8 november:
We zijn vanmorgen met een aantal kinderen naar buiten gegaan om te voetballen. Als we met een hele grote groep gaan, krijgen de kleine kinderen de bal niet. We hebben een hele poos met de bal gespeeld en zijn daarna naar binnen gegaan. De zon brandde erop.

Binnen hebben we de hele tafel met scheerschuim gespoten en zes kinderen zaten er door heen te wrijven of te schrijven. Leuk gezicht! We zaten zelf ook helemaal onder het scheerschuim. Waar je een kind al een plezier mee doet.

Vanmorgen kwam er een meisje naar ons toe, haar hele gezicht onder het bloed. We schrokken hiervan, we zagen al gauw dat ze een gat in haar hoofd had. Een jongen had haar tegen de muur geduwd. Zo zielig om dat te zien, ze zat helemaal onder het bloed. Toen ze schoongemaakt was zijn we samen met een lerares naar de directrice gegaan. Wij vonden dat ze naar de dokter moest, maar zij vonden een pleister ook goed. Nou, dat vinden wij niet. Ik ben samen met iemand van Leseli naar de dokter geweest. Weer een hele bijzonder ervaring! Ik kwam daarbinnen, iedereen keek mij aan. Zo honderd mensen zaten in de wachtkamer, echt niet normaal. De dokter keek op een afstandje naar haar en inderdaad dat was niet goed. Nee, dat hadden wij ook al gezien. We werden naar een ander gebouw gestuurd en daar werd ze gehecht. Ik wilde graag foto’s maken, maar dat mocht absoluut niet. Want het ging natuurlijk niet zo als in Nederland. Ze werd zonder verdoving gehecht, ze schreeuwde heel hard. Zo zielig! Ze kreeg verband om haar hoofd en medicijnen mee. Toen we terug reden naar de school was ze al weer aan het lachen. Gelukkig is alles goed afgelopen.

9 november:
Vanmorgen moesten we er vroeg uit, we gingen samen met de gehandicapten kinderen naar een voetbaltoernooi. We reden achter de bus aan, naar 2 uur waren we dan eindelijk op bestemming. Toen ging iedereen eerst eten en daarna begonnen ze een keer met voetballen. Om 8 uur vertrokken en om 12 uur begonnen ze met voetballen. Alles op een laag tempo!

Aan het voetbaltoernooi deden een aantal kinderen aan mee. Ze hadden een voetbalteam samengesteld, de rest stond op een afstand toe te kijken. Dit was een soort schoolreisje voor hun. Want iedereen zat te lachen en was aan het rondrennen. Het was leuk om te zien, maar je wordt er wel lam van. De hele dag beetje toekijken en in de zon zitten. Haha! We hebben veel foto’s gemaakt, iedereen wil op de foto als je de camera te voorschijn haalt. Grappig, want in NL wil lang niet iedereen dat. Dan lopen ze er hard voor weg. Naar een lange dag waren we rond 5 uur terug.

Vanavond mij ma nog even gebeld, fijn om haar stem weer te horen. En natuurlijk die van mijn broer ook nog even. Ik vertelde dat het weer hier redelijk was, we hadden veel zon gehad vandaag. Ik had net opgehangen en toen begon het mij toch te hagelen, echt niet normaal. Net pingpongballen, zo groot. Er zat een klein vogeltje voor onze deur toen het hagelde, er zat niet veel beweging meer in. Maar ik vind vogels niet zo leuk en wilde graag dat dat beest verdween. Maar geen van ons drieen durfde hem op te pakken. Nou, de buurkinderen wel. Ze pakken hem bij de staart en tilde hem op. Maar hij ging maar niet vliegen. We hebben de buurmannen er bij gehaald en die hebben hem weggehaald. Vrouwen ook, ik ben blij dat het vogeltje weg is. Haha!